Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

Ο ΠΑΛΙΟΣ είναι αλλιώς , αλλά ο ΝΕΟΣ είναι καταρτισμένος.....

Οι νέοι πολιτικοί τι καινούριο μπορούν να προσφέρουν σε σχέση με τους παλιούς;

Είμαστε σε ένα Δήμο με έντονο συντηρητισμό με αυστηρά ήθη και έθιμα, και υψηλά ιδανικά, που οι παλιοί  τα οραματίζονται διαφορετικά, κλείνοντας ερμητικά την πόρτα τους σε ότι νέο κυκλοφορεί μια και τους είναι δύσκολο να το κατανοήσουν.
Ακούμε πολλά, βλέπουμε πολλά και πάντα στην ίδια ιστορία να επαναλαμβάνετε. Νιώθουμε ότι βρισκόμαστε σε μια σκακιέρα και απλά αλλάζουμε την ροή των πιονιών, χωρίς ουσιαστικά να έχουμε στρατηγική και όραμα.
Μικρές προσπάθειες και λίγα άτομα νέα έχουν εισχωρήσει στον Δήμο μας και στα συμβούλια, άτομα ικανά με αξιόλογο μορφωτικό και κοινωνικό επίπεδο, ανεξαρτήτως φύλλου  και που φαίνονται πολλά υποσχόμενα στα μάτια μας. 

 Πόσο εύκολο όμως είναι γι αυτά τα άτομα να απαγκιστρωθούν από τις παλιές φιλοσοφίες και τακτικές, από τους παλιούς πολιτικούς που κολλάνε σαν βδέλλες πάνω τους για να πάρουν λίγο ακόμα παράταση κοντά τους;

Η πρόοδος χρειάζεται αλλαγή. Και η αλλαγή επιτυγχάνεται με την ανανέωση. Λαοί σήμερα χύνουν αίμα για αλλαγή και πρόοδο. Είναι αναγκαίο να μπαίνουν στο Δήμο μας  νέοι πολιτικοί, ώστε να εκφράζονται νέες ιδέες, προσδοκίες, τεχνικές και οραματισμοί. Η θέση του Δημοτικού Σύμβουλου, δεν είναι θέση δημοσίου υπαλλήλου αλλά λειτούργημα.

Σήμερα στον Δήμο μας τέτοια πρότυπα ούτε που τα ονειρευόμαστε, φυσικά, με βάση το υπάρχον πολιτικό σκηνικό, που αποτελείται από τα ίδια πρόσωπα με τις ίδιες τακτικές κάτω από διαφορετικούς συνδυασμούς , είτε από επαγγελματίες πολιτικάντηδες που βάζουν το συμφέρον τους, όπως το αντιλαμβάνεται το φτωχό τους μυαλό, πάνω από το καλό του Δήμου μας.

Πιστεύω επίσης ότι υπάρχουν σήμερα οι νέοι, έντιμοι και ικανοί άνθρωποι που θα μπορούσαν ν' αναλάβουν πολιτική δράση. Και όμως, αυτοί οι πολίτες, σε όποιο πεδίο του πολιτικού φάσματος και αν εντάσσονται, θα έπρεπε να αποτολμήσουν, πριν είναι πολύ αργά. Από την άλλη πλευρά, όσοι σοβαροί και άφθαρτοι άνθρωποι έχουν απομείνει ,θα έπρεπε να τολμήσουν μια πράξη αυταπάρνησης: να αποσυρθούν αφήνοντας τόπο στους νέους και μετά, ο καθένας τους ας στηρίξει τον συνδυασμό  που θα τον εκφράζει.

Σίγουρα  η λύση που περιγράφω είναι σχεδόν αδύνατη αλλά είναι και η μόνη που μου φαίνεται εφικτή. Γιατί οι νέοι άνθρωποι είναι οι μόνοι που μπορούν να αντισταθούν σε όλα. Κατ’ αρχήν, ξέρουν τι γίνεται στον κόσμο. Έχουν μελετήσει πολύ περισσότερες λεπτομέρειες για την Ιαπωνία και το τσουνάμι, ξέρουν πολύ καλύτερα από τους μεγαλύτερους τους δείκτες και τα στοιχεία της οικονομίας και γνωρίζουν τι σημαίνει κρίση στην Ευρωζώνη. Ζητούν ευκαιρίες, εκμεταλλεύονται τα αγαθά της Ευρώπης, συζητούν και κρίνουν πολιτικές, όχι μόνο τοπικές αλλά και διεθνείς.

Το βλέπουμε καθαρά όσοι έχουμε μάτια και στοιχειώδη λογική: Οι παλιές λογικές  και οι νοοτροπίες παλαιών διοικήσεων μας οδηγούν στην καταστροφή μέσα από τους ίδιους ανθρώπους ,τις ίδιες λέξεις και την εξιστόρηση του τι έγινε παλιά.
Εμάς το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι το τι θα γίνει τώρα, θέλουμε μέλλον και όραμα θέλουμε ανθρώπους μάχιμους , νέους, μορφωμένους με άποψη πάνω στην πολιτική, την οικονομία ,την τεχνολογία, το περιβάλλον ,την τέχνη και τον πολιτισμό.

Η ευθύνη, εμάς των νέων, δεν μπορεί να περιορίζεται στην κριτική. Για να αλλάξουν τα πράγματα χρειάζεται ανάληψη ευθύνης, χρειάζεται δράση, χρειάζεται συλλογική προσπάθεια. Η αποχή σημαίνει στην ουσία ανοχή σε όλα αυτά που κατακρίνουμε. Ανοχή σε όλα όσα λέμε πως θέλουμε να αλλάξουν.