Ο αν. Συνήγορος του Καταναλωτή αποκλειστικά στο Mediasoup
Ο μέσος έλληνας δανειολήπτης χρωστάει κατά μέσο όρο σε 3,8 τράπεζες. Οι τράπεζες αρνούνται συλλήβδην τη διαπραγμάτευση κατά το πρώτο στάδιο του εξωδικαστικού συμβιβασμού, τόσο ενώπιον του Συνηγόρου του Καταναλωτή, όσο και ενώπιον των άλλων φορέων που έχουν επισήμως αναλάβει να φέρνουν σε πέρας τη διαδικασία. Παρόλα αυτά, 65 φορείς -καταναλωτικές ενώσεις και δικηγορικοί σύλλογοι- επιχορηγούνται με το ποσό του 1,5 εκ. ευρώ από το ΕΣΠΑ (με τις ευλογίες του υπουργού Εργασίας) για να βοηθούν τους δανειολήπτες στην επίτευξη εξωδικαστικού συμβιβασμού με τις τράπεζες. Αποτέλεσμα; Από τις 6875 αιτήσεις εξωδικαστικού συμβιβασμού, οι 2669 απορρίφθηκαν, οι 3744 εκκρεμούν και μόνον σε τρεις περιπτώσεις έχει επιτευχθεί συμβιβασμός.
Ο Θωμάς Σίδερης συνομιλεί εφ' όλης της ύλης με τον αναπληρωτή Συνήγορο του Καταναλωτή, κο Δημήτρη Μάρκου.
Ο δανειολήπτης βρίσκεται σε μερική ή σε ολική αδυναμία. Αν θέλει να ζητήσει τη βοήθεια του Συνηγόρου, ποια είναι η διαδικασία που πρέπει να ακολουθήσει;
Το πρώτο βήμα που θα πρέπει να κάνει ένας δανειολήπτης είναι να απευθυνθεί στην τράπεζα ή στις τράπεζες με τις οποίες έχει συνάψει δανειακές συμβάσεις και να ζητήσει από τη καθεμιά ξεχωριστά βεβαιώσεις οφειλών, βεβαιώσεις, δηλαδή, που να αναφέρουν επακριβώς το οφειλόμενο ποσό. Μέσα σε πέντε ημέρες οι τράπεζες υποχρεώνονται να εκδώσουν τις βεβαιώσεις αυτές και αναφέρουν το ποσό των τόκων. Αφού πάρει στα χέρια του τις βεβαιώσεις οφειλής, έχει τη δυνατότητα πολλαπλών επιλογών. Καταρχήν, μπορεί να έρθει στον Συνήγορο του Καταναλωτή, που είναι φορέας του δημοσίου και, ταυτόχρονα, ανεξάρτητη αρχή και να υποβάλει αίτηση εξωδικαστικού συμβιβασμού με την τράπεζα στην οποία οφείλει. Το να έρθει ο δανειολήπτης εδώ και να ζητήσει τη διαμεσολάβησή μας, δεν έχει κανένα απολύτως κόστος. Όπως επίσης, θα πρέπει να επισημάνω ότι ο Συνήγορος του Καταναλωτή δεν παίρνει καμία επιχορήγηση από το ΕΣΠΑ. Επιχορηγείται από τον κρατικό προϋπολογισμό για να φέρει εις πέρας το σύνολο του έργου του, ένα μόνο τμήμα του οποίου είναι η διατραπεζική διαμεσολάβηση. Εναλλακτικά, ο οφειλέτης μπορεί να στραφεί σε κάποια ένωση καταναλωτών, που να είναι όμως πιστοποιημένη. Να είναι, δηλαδή, εγγεγραμμένη στο μητρώο που προβλέπεται στην παράγραφο 4 του άρθρου 10 του νόμου 2251 του 1994. Μπορεί ακόμα να πάει στον “Μεσολαβητή Τραπεζικών Υπηρεσιών”, ο οποίος είναι και αυτός κρατικός φορέας, δε λαμβάνει από πουθενά καμία επιχορήγηση και ο οφειλέτης δεν πληρώνει απολύτως τίποτα για τις υπηρεσίες που λαμβάνει.
Πόσες τέτοιες καταναλωτικές οργανώσεις υπάρχουν;
Αυτή τη στιγμή είναι δηλωμένες στο δίκτυο διατραπεζικής διαμεσολάβησης 21 τέτοιες καταναλωτικές οργανώσεις, επί συνόλου περίπου 70 τέτοιων οργανώσεων που υπάρχουν στη χώρα μας. Οι υπόλοιπες, είτε δεν πληρούσαν τα κριτήρια είτε δεν εκδήλωσαν ενδιαφέρον να ενταχθούν στο δίκτυο. Όταν ο δανειολήπτης “χτυπήσει την πόρτα” μιας ένωσης καταναλωτών, είναι υποχρεωμένος να καταβάλει ένα ποσό της τάξης των 60 ευρώ, γιατί με βάση τα καταστατικά των ενώσεων, ο οφειλέτης θα πρέπει να γίνει προηγουμένως μέλος. Βέβαια, ο νόμος 3869/2010 δεν αναφέρει κάτι τέτοιο. Οι οργανώσεις όμως υποστηρίζουν ότι για να εξυπηρετήσουν κάποιον οφειλέτη, πρέπει να είναι ήδη μέλος. Εκεί, υπάρχει όντως μία αντίφαση. Αυτό όμως δεν είναι και το μοναδικό ποσό που εισπράττει η οργάνωση. Για κάθε αίτηση που υποβάλλεται από κάποιον δανειολήπτη εισπράττει άλλα 40 ευρώ από το πρόγραμμα του ΕΣΠΑ. Εκεί είναι και το επίμαχο σημείο, το οποίο αναφέρουμε στην επιστολή μας προς τον υπουργό Εργασίας. Αφού η οργάνωση παίρνει 60 ευρώ για να κάνει τον οφειλέτη μέλος, γιατί θα πρέπει να εισπράξει άλλα 40 ευρώ από το ΕΣΠΑ;
Συμμετέχουν απ’ ό,τι ξέρω και κάποιοι δικηγορικοί σύλλογοι. Χρηματοδοντούνται και αυτοί από κάπου για τις υπηρεσίες που προσφέρουν;
Ναι. Ο δανειολήπτης μπορεί να απευθυνθεί σε κάποιον δικηγόρο, μέλος του αντίστοιχου δικηγορικού συλλόγου που συμμετέχει στο δίκτυο διαμεσολάβησης. Ο δικηγόρος δεν εισπράττει τίποτα από τον δανειολήπτη, εισπράττει όμως από το ΕΣΠΑ 123 ευρώ για κάθε αίτημα τραπεζικής διαμεσολάβησης, μέσω του συλλόγου που ανήκει.
Μου αναφέρατε προηγούμενα τον “Μεσολαβητή Τραπεζικών Υπηρεσιών”. Φαντάζομαι ότι ασχολείται περισσότερο με τα λεγόμενα “ψιλά γράμματα” των δανειακών συμβάσεων. Ο Συνήγορος του Καταναλωτή ασχολείται με τους παράνομους και καταχρηστικούς όρους που βάζουν οι τράπεζες στους καταναλωτές;
Ο Συνήγορος του Καταναλωτή έχει έναν πιο διευρυμένο πεδίο. Αφορά σε όλες τις καταναλωτικές διαφορές που μπορεί να προκύψουν από την παροχή μιας υπηρεσίας ή πώλησης κάποιου προϊόντος. Αντίθετα, ο “Τραπεζικός Μεσολαβητής” εξειδικεύεται αυστηρά σε τραπεζικά θέματα. Μάλιστα, εξετάζει σε βάθος κάποια ζητήματα που δεν είμαι σε θέση να τα εξετάσουμε εμείς.
Υπάρχουν καταναλωτές που απευθύνονται σε περισσότερους φορείς με το σκεπτικό να επιτύχουν καλύτερα αποτελέσματα στις διαφορές τους με τις τράπεζες;
Ο κάθε φορέας δεν είναι σε θέση να ξέρει αν ο οφειλέτης απευθύνθηκε ταυτόχρονα σε έναν, δύο ή περισσότερους φορείς. Αυτή που μπορεί να το διαπιστώσει είναι μόνο η τράπεζα, όπου το αίτημα του συγκεκριμένου καταναλωτή θα καταχωρηθεί από πολλούς φορείς. Πιστεύω όμως ότι δεν έχει κανένα πρακτικό νόημα κάτι τέτοιο. Ίσα ίσα, που αν ο καταναλωτής έρθει και σε μας και πάει και σε κάποια καταναλωτική οργάνωση, θα πρέπει να καταβάλει στην οργάνωση το ποσό των εξήντα ευρώ. Θα επιβαρυνθεί άδικα, χωρίς να αποκτά κάποιο πλεονέκτημα.
Οι τράπεζες απαντούν στα αιτήματα των καταναλωτών;
Ο Συνήγορος του Καταναλωτή έχει διαμεσολαβητικό ρόλο και στηρίζεται αποκλειστικά στην καλή θέληση όλων των πλευρών για συζήτηση, διαπραγμάτευση και τελικώς συμβιβασμό. Δεν μπορεί να υποχρεώσει κανέναν να συμβιβαστεί. Με αυτή τη λογική λοιπόν, αποστέλλει τα αιτήματα των καταναλωτών στις τράπεζες και, σαν ανεξάρτητη αρχή που είναι, καλεί τα μέρη να παραβρεθούν στη διαπραγμάτευση. Η εμπειρία μας λοιπόν και τα αδιάσειστα στοιχεία που έχουμε συλλέξει καταδεικνύουν ότι οι τράπεζες είτε απαντούν αρνητικά στο σχέδιο διευθέτησης είτε δεν απαντούν καθόλου. Εννοείται ότι απαντούν στον καταναλωτή και κοινοποιούν την απάντησή τους αυτή στην υπηρεσία μας. Είναι βέβαια θέμα πολιτικής τράπεζας. Κάποιες τράπεζες δεν κοινοποιούν την απάντησή τους στον Συνήγορο του Καταναλωτή. Η απάντηση που συνήθως δίνουν είναι η παράταση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων, η οποία μπορεί να συνοδεύεται και από τροποποίηση των ουσιωδών όρων των δανειακών συμβάσεων. Αν η τράπεζα δεν απαντήσει ή αν τα δύο μέρη δε συμφωνήσουν, ο Συνήγορος αποδίδει στον καταναλωτή μία βεβαίωση αποτυχίας εξωδικαστικού συμβιβασμού και η δικαστική οδός αποτελεί πλέον μονόδρομο.
Αν η τράπεζα συμφωνήσει ολικώς ή εν μέρει στο σχέδιο διευθέτησης, τα δύο μέρη προσέρχονται στον Συνήγορο του Καταναλωτή για περαιτέρω διαπραγμάτευση, παρουσία ειδικού επιστήμονα – μεσολαβητή;
Αυτό είναι το ιδεατό και το επιχειρήσαμε με όλες μας τις δυνάμεις. Αλλά δεν εξαρτάται καθόλου από τον Συνήγορο. Στην πορεία διαπιστώσαμε ότι οι τράπεζες στο στάδιο αυτό δε δείχνουν καμία μα καμία διάθεση να προσέλθουν στη διαδικασία. Προφανώς έχει πολύ μεγάλο κόστος για αυτές. Αυτό, γιατί το λέω; Γιατί ο εξωδικαστικός συμβιβασμός είναι υποχρεωτικός και στο στάδιο του Ειρηνοδικείου. Εκεί, οι τράπεζες πάνε προετοιμασμένες και έχουν τη δική τους πρόταση να κουβεντιάσουν. Με μια φράση θα έλεγα ότι οι τράπεζες δε θέλουν να κάνουν την ίδια διαδικασία δύο φορές, αποφεύγοντας έτσι το διπλό νομικό κόστος. Προτιμούν να καταθέσουν τις προτάσεις τους ενώπιον του δικαστηρίου, επειδή είναι πιο επίσημος σα θεσμός. Φανταστείτε, δεν προσέρχονται σε εμάς, που είμαστε ανεξάρτητη αρχή με ειδικούς επιστήμονες, πόσο μάλλον να προσέλθουν σε μία καταναλωτική ένωση, που δε διαθέτει εξειδικευμένο προσωπικό και την υπόθεση εξωδικαστικού συμβιβασμού να την έχει χειριστεί πιθανότατα ένας εθελοντής, που δεν έχει καν τις απαραίτητες γνώσεις. Στο ειρηνοδικείο, οι προτάσεις των τραπεζών είναι τεκμηριωμένες και είναι ολοφάνερο ότι το νομικό τμήμα τους έχει ασχοληθεί σοβαρά με το ζήτημα. Έπειτα, στο στάδιο διευθέτησης που προτείνει ο Συνήγορος του Καταναλωτή, δεν είναι δυνατόν να αποδειχθεί ότι υπάρχει δόλος από την πλευρά του οφειλέτη και ότι η αδυναμία πληρωμής οφείλεται σε πραγματική οικονομική αδυναμία του και όχι σε σκοπιμότητα. Για παράδειγμα, ένας οφειλέτης που δεν καταβάλει τις τραπεζικές δόσεις, μπορεί να έχει μεταβιβάσει όλα τα περιουσιακά στοιχεία του σε τρίτα πρόσωπα λίγο προτού προσέλθει στον εξωδικαστικό συμβιβασμό.
Με τη βεβαίωση αποτυχίας εξωδικαστικού συμβιβασμού που παρέχετε, μπορεί ο καταναλωτής να απευθυνθεί σε κάποιον δικηγορικό σύλλογο που συμμετέχει στο δίκτυο τραπεζικής διαμεσολάβησης, ώστε να λάβει δωρεάν νομική υποστήριξη;
Το πρόγραμμα δικαστικής υποστήριξης απόρων -και, γενικά, οικονομικά αδύναμων πολιτών- μπορούσε να αντέξει νομική υποστήριξη σε χρονικές περιόδους που δεν υπήρχε τέτοιος φόρτος και φυσικά δεν είχε τεθεί σε εφαρμογή ο σχετικός νόμος. Επρόκειτο για ένα πρόγραμμα που μπορούσε να εξυπηρετήσει απλές, θα έλεγα συνήθεις, περιπτώσεις. Το ζήτημα όμως που έχει προκύψει παραμένει και είναι μεγάλο. Όσοι δανειολήπτες κάνουν χρήση του νόμου 3869/2010 έχουν μεγάλο οικονομικό πρόβλημα. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν ο κάθε δικηγορικός σύλλογος και το υπάρχον πρόγραμμα μπορούν να αντέξουν το φορτίο αυτό. Γι’ αυτό ακριβώς προτείναμε και είπαμε ότι τα χρήματα αυτά που δαπανώνται στον εξωδικαστικό συμβιβασμό, μέσα από τις επιχορηγήσεις του ΕΣΠΑ σε καταναλωτικές ενώσεις και δικηγορικούς συλλόγους, να μην αποδίδονται σε αυτό το στάδιο, αλλά να ενισχύουν ουσιαστικά τους δανειολήπτες με τη δωρεάν νομική υποστήριξη που θα τους παρέχουν ενώπιον του δικαστηρίου. Οι άνθρωποι που χρειάζονται δωρεάν νομική υποστήριξη, ουσιαστικά δεν την έχουν.
Μήπως όμως αυτή η λογική λειτουργεί αποτρεπτικά για τη διαδικασία του εξωδικαστικού συμβιβασμού;
Σαν ανεξάρτητη αρχή και σαν Συνήγορος του Καταναλωτή όλες οι δράσεις μας διαπνέονται από την κουλτούρα της φιλικής διαπραγμάτευσης και του εξωδικαστικού συμβιβασμού. Μην ξεχνάτε ότι είμαστε επίσημος φορέας, έχουμε στην κατοχή μας και υποστηρίζουμε το επίσημο κεντρικό δίκτυο υπερχρέωσης, το οποίο διαχειρίζεται όλες τις αιτήσεις από όλη την Ελλάδα και από όλους τους φορείς. Έτσι, έχουμε τη δυνατότητα να έχουμε μία εποπτική θεώρηση του ζητήματος και να εξάγουμε ασφαλή στατιστικά στοιχεία.
Τελικώς, σε πόσες περιπτώσεις επήλθε εξωδικαστικός συμβιβασμός;
Σε μόνο τρεις περιπτώσεις. Ο ένας δανειολήπτης είχε διαφορά με μία τράπεζα, ο άλλος με δύο και μόνον ένας είχε οφειλές σε τέσσερις τράπεζες. Στο σημείο αυτό αξίζει να επισημάνω ότι ο μέσος όρος πιστωτών ανά αίτηση είναι τέσσερις. Όπως καταλαβαίνετε, αν μία από τις τράπεζες δεν αποδεχθεί τη διαπραγμάτευση, τότε δεν μπορεί να προχωρήσει η διαδικασία και άρα να διερευνηθεί το πεδίο του συμβιβασμού.
Τα στοιχεία αυτά τα κοινοποιήσατε και στον υπουργό Εργασίας, ζητώντας να μεταφερθεί το ποσό που δίδεται σαν επιχορήγηση από το ΕΣΠΑ σε καταναλωτικές ενώσεις και δικηγορικούς συλλόγους, στη δικαστική συνδρομή και υποστήριξη των δανειοληπτών ενώπιον του δικαστηρίου. Ποια ήταν η επίσημη απάντηση που λάβατε;
Οι περισσότεροι που καταφεύγουν στον εξωδικαστικό συμβιβασμό είναι άνθρωποι με μεγάλα οικονομικά προβλήματα, και πολύ δύσκολα μπορούν να καλύψουν την αμοιβή κάποιου δικηγόρου. Επειδή διαχειριζόμαστε το κεντρικό σύστημα της τραπεζικής διαμεσολάβησης και γνωρίζουμε ανά πάσα στιγμή τον αριθμό και την εξέλιξη των υποθέσεων, είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε την απόδοση του εξωδικαστικού συμβιβασμού στο πρώτο στάδιο της διαμεσολάβησης. Οι τράπεζες, για αμιγώς οικονομικούς λόγους, δεν προσέρχονται στο στάδιο αυτό της διαπραγμάτευσης. Προτιμούν να καταθέτουν τις προτάσεις τους στο στάδιο της διαπραγμάτευσης, προτού η υπόθεση να εξεταστεί στο Ειρηνοδικείο. Όπως προβλέπει ο νόμος, ακόμα και όταν αποτύχει ο συμβιβασμός στο στάδιο που χειριζόμαστε εμείς, είναι υποχρεωτική η διαπραγμάτευση πριν την εκδίκαση της υπόθεσης. Στο δεύτερο αυτό στάδιο, οι τράπεζες προσέρχονται ενημερωμένες και με προτάσεις. Προφανώς, επειδή θεωρούν πιο επίσημο το θεσμό του Ειρηνοδικείου αλλά και γιατί δε θέλουν ν βάζουν το νομικό τους τμήμα να ασχολείται δύο φορές με την ίδια υπόθεση. Από τις 6.875 αιτήσεις που έχουν παραληφθεί από τις καταναλωτικές ενώσεις και τους δικηγορικούς συλλόγους, μόνο σε τρεις περιπτώσεις επιτεύχθηκε εξωδικαστικός συμβιβασμός. Σε 2.660 περιπτώσεις, οι τράπεζες αρνήθηκαν να συζητήσουν το σχέδιο διευθέτησης των δανειοληπτών, ενώ οι άλλες 3.744 περιπτώσεις παραμένουν ακόμα ανοιχτές, αφού οι τράπεζες είτε καθυστερούν να απαντήσουν είτε αρνούνται με τον τρόπο τους να προσέλθουν στο πρώτο στάδιο του εξωδικαστικού συμβιβασμού. Προτείναμε λοιπόν στον υπουργό, αντί να δίδεται επιχορήγηση σε αυτή τη φάση, που στην ουσία δεν έχει και κάποιο απτό πρακτικό αποτέλεσμα, να δοθεί στη δικαστική υποστήριξη των δανειοληπτών. Είναι απόλυτα λογικό αυτό που υποστηρίζει ο Συνήγορος του Καταναλωτή και στην ουσία μιλάμε για ορθολογική διαχείριση των πόρων. Σε τελική ανάλυση, δεν έχουμε την πολυτέλεια να δαπανούμε ποσά για αναποτελεσματικές δράσεις. Δεν είναι δυνατόν κάθε εξωδικαστικός συμβιβασμός να κοστίζει στο ελληνικό κράτος πενήντα και εξήντα χιλιάδες ευρώ. Και μπορεί τα χρήματα αυτά να μην προέρχονται από τον κρατικό προϋπολογισμό, είναι όμως κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης που σε κάθε περίπτωση θα μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν άλλες δράσεις.
Ο υπουργός σάς απάντησε;
Όχι. Λάβαμε μόνο μία απάντηση από τον Γενικό Γραμματέα Καταναλωτή, ο οποίος εμμένει στην αρχική άποψη για την επιχορήγηση των 21 καταναλωτικών ενώσεων και των 44 δικηγορικών συλλόγων.
Ας υποθέσουμε ότι η πρότασή σας γίνει τελικώς δεκτή. Θα καταργηθεί η διαδικασία του εξωδικαστικού συμβιβασμού;
Φυσικά και όχι. Ο Συνήγορος του Καταναλωτή δημιουργήθηκε και είναι εδώ για να υπηρετεί και να προάγει την εξωδικαστική διαπραγμάτευση. Εκείνο, που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε είναι γιατί η εξωδικαστική διαπραγμάτευση θα πρέπει να επιχορηγείται. Ο Συνήγορος του Καταναλωτή προσφέρει τις υπηρεσίες του εντελώς δωρεάν. Το ίδιο και ο Μεσολαβητής των Τραπεζικών Υποθέσεων. Οι πιστοποιημένες καταναλωτικές ενώσεις και οι δικηγορικοί σύλλογοι που συμμετέχουν στο πρόγραμμα επιχορηγούνται από το ΕΣΠΑ για τη διαδικασία αυτή. Οι μεν καταναλωτικές ενώσεις με 40 ευρώ για κάθε αίτημα και οι δε δικηγορικοί σύλλογοι με 123 ευρώ. Στο σημείο αυτό να σημειώσω ότι οι καταναλωτικές ενώσεις εισπράττουν ένα επιπρόσθετο ποσό από κάθε δανειολήπτη, της τάξης των 60 ευρώ, ως συνδρομή, προκειμένου να τον εγγράψουν ως μέλος και να χειριστούν την υπόθεσή του. Με δεδομένα τα στατιστικά στοιχεία και τη αποδοτικότητα του εξωδικαστικού συμβιβασμού στο πρώτο στάδιο, προτείνουμε το ποσό της επιχορήγησης να δίδεται στη νομική υποστήριξη των δανειοληπτών στο δεύτερο στάδιο, όταν δηλαδή η υπόθεση φτάνει στο Ειρηνοδικείο.
Φαντάζομαι ότι έρχεστε σε επαφή και με αντίστοιχες αρχές του εξωτερικού. Η ευρωπαϊκή εμπειρία τι δείχνεις το θέμα του εξωδικαστικού συμβιβασμού;
Ο κάθε λαός έχει τα δικά του χαρακτηριστικά. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, τον τρόπο ζωής στην Ελλάδα και στη Σουηδία. Στην υπόλοιπη Ευρώπη δεν υπήρξε τόσο έντονη και σε τόσο μικρό διάστημα έξαρση της καταναλωτικής πίστης. Σε μεγάλο βαθμό, βέβαια, είναι ευθύνη των τραπεζών. Σαν Αρχή, έχουμε αντιμετωπίσει πολλές περιπτώσεις, που αποδεικνύουν αυτό που λέω. Δεν μπορείς, για παράδειγμα, να χορηγείς σε μια νοικοκυρά, η οποία δεν εργάζεται, δάνεια και κάρτες συνολικού ύψους 60.000 ευρώ. Δεν έχουν μερίδιο ευθύνης; Πώς θα πάνε να τα εισπράξουν. Από ποιόν; Όταν τα έδιναν, είχε τις προϋποθέσεις να πάρει 60.000 ευρώ;
Ξέρετε πόσες Porsche Cayenne κυκλοφορούν στα λεγόμενα λαϊκά προάστια;
Ξέρετε όμως πόσες έχουν εξαφανιστεί το τελευταίο διάστημα; Αυτές που κυκλοφορούν ακόμα, διαιρέστε τις με έναν μεγάλο αριθμό και ίσως βρείτε αυτές που θα έπρεπε να κυκλοφορούν. Εγώ, κάποτε, από το σπίτι μου μέχρι τη Λ. Αλεξάνδρας, μέτραγα 15 Porsche στο δρόμο. Τώρα πια βλέπω ένα δυο την εβδομάδα.
Τι ακριβώς είναι το Ευρωπαϊκό Κέντρο Καταναλωτή, το οποίο λειτουργεί υπό την ευθύνη της Αρχής;
Θα σας το εξηγήσω με ένα παράδειγμα. Έρχεται στην Ελλάδα ένας τουρίστας και έχει πρόβλημα με το ξενοδοχείο του. Μπορεί να κάνει αναφορά, στα αγγλικά, και στη συνέχεια να επιληφθούμε εμείς και να εξετάσουμε τη διαφορά. Η αναφορά του όμως πρέπει να γίνει γραπτώς: είτε να τη στείλει με ένα ηλεκτρονικό μήνυμα είτε με φαξ. Εμείς θα επιληφθούμε και θα ακολουθήσουμε την τυπολογία που ακολουθούμε σε όλες τις καταναλωτικές διαφορές. Το Ευρωπαϊκό Κέντρο Καταναλωτή είναι ένας πρωτοποριακός θεσμός και για το σκοπό αυτό έχουμε προβεί σε μία ευρεία ενημερωτική καμπάνια, ώστε ο ευρωπαίος πολίτης που έρχεται στη χώρα μας για οποιονδήποτε λόγο, να γνωρίζει ότι του παρέχεται επιπρόσθετα και αυτή η υπηρεσία.
Ο Συνήγορος του Καταναλωτή έχει αγκαλιαστεί από την ελληνική κοινωνία;
Με το χέρι στην καρδιά αλλά και με βάση τα στοιχεία που έχουμε, θα σας έλεγα ένα μεγάλο “ναι”. To ελπιδοφόρο είναι ότι προσέρχονται στη διαπραγμάτευση οι επιχειρήσεις. Ο κύριος λόγος είναι ότι θέλουν να προστατεύσουν τη φήμη τους. Εμείς σαν Αρχή, δεν μπορούμε να επιβάλλουμε πρόστιμα. Εμείς εισηγούμαστε την επιβολή προστίμων στη Γενική Γραμματεία Καταναλωτή. Αυτό που μπορεί να κάνει ο Συνήγορος είναι η σύσταση προς την επιχείρηση και, φυσικά, η σύνταξη κάποιου πορίσματος. Το πόρισμα αυτό έχουμε τη δυνατότητα να το δημοσιοποιήσουμε.
Υποθέτω ότι θα έχετε χειριστεί και κάποιες παράδοξες καταναλωτικές διαφορές. Σας έρχεται κάποια υπόθεση στο μυαλό;
Πρόσφατα, δεχθήκαμε μία αναφορά από μία κυρία, η οποία κατήγγειλε κάποιον ιδιωτικό αστυνομικό, ο οποίος είχε αναλάβει την παρακολούθηση του συζύγου της. Η κυρία ανέθεσε στον ντετέκτιβ την υπόθεση, επειδή είχε υποψίες ότι ο σύζυγός της είχε συνάψει ερωτικές σχέσεις με άλλη γυναίκα. Ο ιδιωτικός αστυνομικός όμως διαπίστωσε ότι δεν υπήρχε θέμα απιστίας και ζήτησε, όπως είναι λογικό, την αμοιβή του. Εκ των υστέρων όμως η σύζυγος ζητούσε την αμοιβή του ντετέκτιβ πίσω, επειδή θεωρούσε ότι δεν έκανε καλά τη δουλειά του και επειδή εξακολουθούσε να πιστεύει ότι ο άντρας της είχε εξωσυζυγική σχέση.
(φωτογραφία: mediasoup)
